ဧည့်သည်
တစ်ညလုံးသည်းသည်းမဲမဲရွာနေသောမိုးကားမိုးလင်းချိန်တွင်တော့တဖြည်းဖြည်းချင်းစဲသွားချေပြီ။ကလင်အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ ပြတင်းတံခါးကိုဖွင့်နေသောဒေါ်ကေသီနွယ်ခြံစောင့်ကြီးဦးဘမောင်က ဧည့်သည်တစ်ယောက်ကိုတံခါးဖွင့်ပေးနေတာကိုလှမ်းမြင်နေရသည်။စောစောစီးစီးဘယ်သူများပါလိမ့်လို့တွေးမိသည်။ဦးဘမောင်ကဧည့်သည်ကိုသူမတို့တိုက်ကြီးဆီသို့ခေါ်လာပါတယ်။တဖြည်းဖြည်းနဲ့သူမတို့အိမ်ဘက်ကိုနီးလာသောအခါတွင်လည်းဧည့်သည်ကဦးထုပ်ဆောင်းထားသဖြင့်မျက်နှာကိုမမြင်ရသေး။
ခရီးဝေးမှလာခဲ့ဟန်တူသည်။မမလေး မမလေး ဧည့်သည်ရောက်နေပါတယ်။သူမအိမ်ဖော်မလေးချောချောက အပေါ်ထပ်တက်လာပြီးပြောပါတယ်။အေး သိတယ် လာခဲ့မယ် ဆိုပြီးသူမလည်း အိမ်အောက်ထပ်ကို ဆင်းခဲ့ပါတယ်။သူမဆင်းလာတာမြင်တော့ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်နေတဲ့စောစောကခြံထဲကိုဝင်လာသောသူက ခေါင်းကိုမော့ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ လူရွယ်တစ်ယောက်ပါ။ ၂၇ နှစ်ခန့်ရှိပြီးယောကျၤားချောချောသောသူတစ်ယောက်။တီရှပ်လက်ပြတ်အနက်ကိုဝတ်ထားသဖြင့်အသားဖြူခြင်းကိုပိုသိသာသည်။
အားကစားလိုက်စားသူတစ်ဦးမှန်း ထိုလူပုံစံကသက်သေခံနေသည်။အကြည့်များကစူးစိုက်ကာသူမရင်ထဲထိုးဖောက်သွားသလိုခံစားရသဖြင့် ဒေါ်ကေသီနွယ်မျက်လွာချထားလိုက်ရသည်။အမက မကေသီနွယ်ထင်တယ်။ကျွန်တော့်နာမည်က စစ်သွေးပါအမမောင်ကိုကိုလေးသူငယ်ချင်းပါ။ကိုကိုလေးနဲ့ကျွန်တော်က ရန်ကုန်မှာ တက္ကသိုလ်တက်တုန်းခင်ခဲ့ကြတာပါ။ကိုကိုလေးကလွန်ခဲ့တဲ့ ၂ နှစ်လောက်ကျွန်တော့်ဆီရောက်လာပြီးကျွန်တော်လုပ်နေတဲ့ အလုပ်မှာရှယ်ယာဝင်ထားခဲ့တယ်။အရင်နှစ်က အလုပ်တွေအောင်မြင်ခဲ့လို့ဒီနှစ်သူ့ကိုအမြတ်ငွေတွေထုတ်ပေးဖို့ခေါ်ပေမဲ့ရောက်မလာလို့ကျွန်တော်သူ့ဆီလွန်ခဲ့တဲ့ ၂ လလောက်က ဖုန်းဆက်ပေမဲ့သူကသူ့မြို့ကိုအလည်ခေါ်ရင်းအမြတ်ငွေတွေကိုပေးပါဆိုလို့ကျွန်တော်ရောက်လာတာပါ။
သြော့်ငါ့မောင်က အမမောင်ကိုကိုလေးသူငယ်ချင်းကိုးမင်းသူငယ်ချင်းက လွန်ခဲ့တဲ့ ၂ ရက်ကဘဲခရီးထွက်သွားတယ်ရှမ်းပြည်ဘက်ကိုဗျာ့ဧည့်သည်ကခေါင်းကိုကုတ်လိုက်သည်။ဒုက္ခပါဘဲဗျာကျွန်တော်က သူဝမ်းသာစေချင်လို့ဖုန်းကြိုမဆက်ထားမိဘူး။လွဲသွားတယ်ဗျာ။ ဒီမြို့မှာတည်းခိုခန်းမရှိဘူး။ရပါတယ်ငါ့မောင်ရယ်။မောင်လေးသူငယ်ချင်းဘဲ။ဒီအိမ်မှာဘဲတည်းပေါ့။ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်အမ။စစ်သွေးက ဖုန်းကိုထုတ်ပြီး ဆက်လိုက်သည်။ဟဲလို ကိုကိုလေး မင်းဘယ်ရောက်နေလဲစပီကာဖွင့်ပြောသဖြင့်ကောင်းကောင်းကြားရသည်။တောင်ကြီးမှာကွ စစ်သွေးရ ဘာကိစ္စမင်းအမြတ်ငွေတွေကွာ။ထားလိုက်စမ်းပါသူငယ်ချင်းရာ။ မင်းဘဲခဏကိုင်ထားပေး။မဟုတ်ဘူးကွ။ ငါက မင်းတို့မြို့က မင်းတို့အိမ်ရောက်နေပြီ။မင်းမရှိလို့။တည်းခိုခန်းကမရှိ။မင်းမမ သဘောကောင်းလို့တော်သေးတယ်။အေးပါအေးပါ ငါနောက်နှစ်ပတ်လောက်မှပြန်လာမှာ။ငါ့အမကိုဖုန်းပေးလိုက်ဦး။ကိုကိုလေးပြောစကားကြောင့်စစ်သွေးကဖုန်းကိုပေးလိုက်သည်။ဟဲလိုမောင်လေး ပြောမမ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းကို သေချာစောင့်ရှောက်ထားနော်။
အေးပါဟဲ့ ကိုကိုလေးရယ်။ဖုန်းစပီကာကိုပြန်ပိတ်ပြီးပြောနေသဖြင့် စစ်သွေး တစ်ယောက်ကိုကိုလေး နဲ့သူ့အမဘာတွေပြောမှန်းမကြားရတော့။ဒါပေမဲ့ မကေသီနွယ် မျက်နှာမှာရှက်သွားတဲ့ပုံစံလေးတော့တွေ့ရသည်။နင်နော့ပြန်လာမှတွေ့မယ် ကိုလေး ဟွန်းလို့ပြောပြီးဖုန်းချလိုက်တာကိုတွေ့ရသည်။ထိုအချိန်မှာ ချောချောက ကော်ဖီခွက်ကိုလာချသည်။ကော်ဖီသောက်ပါဦးမောင်လေး့ဟုမကေသီနွယ်ကသူ့ရှေ့ကိုကော်ဖီခွက်ကိုတွန်းပို့ရင်းပြောလိုက်သည်။(၃)ဟူး အိပ်ယာပေါ်လှဲချရင်းစစ်သွေး အမောဖြေနေသည်။၂ရက်လောက်ကားစီးလိုက်ရသဖြင့်လူလြးည်းညောင်းညာနေသည်။ ကိုကိုလေးတို့မြို့ကိုရန်ကုန်ကနေ ၂ရက်လောက် ကားအတန်တန်စီးလိုက်ရသည်။ကြားသာကြားဖူးသည်။တစ်ခါမှမရောက်ဖူး။ကိုကိုလေးတို့ကဒီမြို့မှာ အချမ်းသာဆုံးတွေ။မိဘတွေလက်ထက်ကတည်းကချမ်းသာသူတွေဟုသိရသည်။
ကျောင်းတုန်းကအလည်ခဏခဏခေါ်ပေမဲ့မလိုက်ဖြစ်ခဲ့။မျက်လုံးမှိတ်လိုက်တော့ မကေသီနွယ်ကိုမြင်ယောင်လာသည်။ကိုကိုလေးနဲ့အတူတူရိုက်ထားသောဓါတ်ပုံတွေကိုမြင်ဖူးပေမဲ့ဒီလောက်အပြင်မှာပိုချောမယ်လို့မထင်ထား။မနက်က မြင်ရတော့ဘာမှပြင်ဆင်ထားဟန်မတူ။ဝင်းဖန့်ဖန့်အသားအရေ။ ဖြူနုနေသောမျက်နှာလေးကိုသူငေးကြည့်မိနေသေးတယ်။ဆံပင်ကခါးလောက်ရှိဟန်တူသည်။ထုံးထားပြီးအမြိတ်လေးချထားတာတော်တော်ကြည့်ကောင်းသည်။ကိုယ်လုံးကိုဟ်ပါက်ကလည်းသွယ်သွယ်လေး။ဘာကြောင့်အပျိုကြီးဖြစ်နေသလဲမသိ။အသက် ၂၉ လောက်ပေမဲ့ ၂၄ လောက်ထင်ရသည်။အလည်ခေါ်သောကိုကိုလေးကိုပင်ထိုင်ရှိခိုးချင်စိတ်ပေါက်သွားသည်။ယောက်ဖရေမင်းအမအရမ်းလှတယ်ကွာလို့တိုးတိုးလေးရေရွက်လိုက်ပါတယ်။စစ်သွေးကားကျောင်းတုန်းကကောင်မလေးချောချောလေးတွေကိုတွေ့တုန်းကပင်ဒီလောက်ရင်မခုန်ခဲ့။
စိတ်လဲမဝင်စား။အခု သူငယ်ချင်းအမ ကေသီနွယ်ကိုမြင်လိုက်ရမှဘာကြောင့်သူ့ရင်တွေတဒုတ်ဒုတ်ခုန်နေတာလဲလို့စဉ်းစားနေမိသည်။မြန်မာဆန်ဆန်လေးနဲ့ယဉ်ယဉ်လေးလှသော ကေသီနွယ်ကိုစိတ်ကူးထဲမှာမြင်ယောင်မိနေသဖြင့် ကာစစ်သွေးတော်တော်နဲ့အိပ်မပျော်တော့။အိပ်ယာပေါ်မှာတလူးလူးတလိမ့်လိမ့်ဖြင့်ည ၁၂ နာရီခန့်မှာသာ အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။(၄)ကေသီနွယ် အခန်းထဲမှမီးကိုပိတ်လိုက်သောလည်း အိပ်မပျော်။တာသူမရင်ဘတ်ကိုလက်တင်ကြည့်သည်။တဒုတ်ဒုတ်နဲ့သူမရင်တွေခုန်နေသည်။တစ်သက်လုံးမခုန်ဖူးသောသူမရင်က ဘာဖြစ်လို့ပါလိမ့်။သူမမျက်လုံးများကိုမှေးမှိတ်ထားသော်လည်းမောင်လေးသူငယ်ချင်း စစ်သွေးကိုသူမမြင်နေမိသည်။ဘယ်လိုကောင်လေးလဲမသိဘူးအကြည့်တွေကလဲရဲတင်းလိုက်တာ။
မနက်က ရောက်လာခါစက သူမကိုစိုက်ကြည့်နေလိုက်တာသူမတစ်ကိုယ်လုံးပေါက်ထွက်မတတ်ပင်။ဒီကြားထဲဖုန်းပြောတော့မောင်လေးကစနေသေးသည်။ဘယ်လိုလဲအမ ယောက်ဖကချောရဲလားတဲ့။ဒါကြောင့်သူမရှက်သွားသည်။တခြားယောကျၤားလေးတွေတုန်းကစတာကိုစိတ်ဆိုးပေမဲ့သူမဒီတစ်ခါတော့စိတ်မဆိုးမိသည့်အပြင်ရှက်သွေးလေးများပင်ဖြာမိသွားသေးသည်။စိတ်ထဲမှာလည်းကျေနပ်သလိုလိုခံစားရသည်။စားပွဲပေါ်တင်ထားသော သူမဖုန်းမည်လာသဖြင့်သူမကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ မောက်လေးဖုန်းပင်ဖ။ဟဲလိုပြော ကိုယ်တော်လေးဟက်ဟက် မမအိပ်ပြီလားလို့။ အင်းအိပ်တော့မလို့။
ဘယ်လိုလဲမမ ယောက်ဖနဲ့အဆင်ပြေရဲ့လားဟဲ့ဟဲ့ အမနဲ့သူနဲ့ဘာဆညိင်လို့လဲစမနေစမ်းနဲ့ သူ့အမကိုနှမျှောရမဲ့ဟာကို ကြည့်စမ်းဟားဟား သိပါတယ်မမရယ်ဒါနဲ့စကားမစပ် မမလိုဘဲစစ်သွေးကလည်းကျောင်းတုန်းကရည်းစားထားဘူးတာမဟုတ်ဘူးရယ်လူအေးလေ ရိုးရိုးသားသားလေး။ကိုယ့်အမကို ဒီကောင်နဲ့ဆိုစိတ်ချတယ် ။ဟယ်နင်ဘာတွေပြောနေမှန်းမသိဘူး တော်ပြီတော်ပြီအမအိပ်တော့မယ်။ဟက်ဟက် ရှက်သွားတာမဟုတ်လားဖုန်းချခါနီးတောင်မောင်လေးကစဖြစ်အောင်စလိုက်သေးသည်။ကေသီနွယ်တကယ်လည်းရှက်နေမိသည်။ဖုန်းကိုချပြီး ကိုယ့်မျက်နှာကို လက်ဝါးဖြင်အုပ်လိုက်သေးသည်။သူမကိုယ်သူမလည်းရယ်ချင်မိသွားသည်။ခိခိ ဟုရီလိုက်မိသေးသည်။သြော်ငါ့နှယ်နော် ငယ်တော့တဲ့အရွယ်လဲမဟုတ်။
မနက် ၅ နာရီခွဲလောက်တွင် ကေသီနွယ်နိုးလာသည်။မျက်နှာသစ်ပြီးနောက်မှန်တင်ခုံရှေ့တွင်ဆံပင်များကိုဖြီးလိုက်သည်။မျက်နှာကို မိတ်ကပ်ပါးပါးလေးဖို့ပါ သနပ်ခါးလေးကိုအပေါ်မှထပ်လိမ်းလိုက်သည်။ အခန်းထဲမှထွက်ပြီးမှ တစ်ခုသတိရသွားသည်။အဝတ်အစားလဲဖို့။အခန်းထဲပြန်ဝင်ပြီး အဝတ်အစားများကိုလဲကြည့်သည်။စိတ်တိုင်းမကျ နောက်ဆုံးတော့ပန်းရောင်အကျႌလေးနှင့်အပြာနုရောင်ထမိန်လေးမှဘဲသူမစိတ်တိုင်းကျသွားသည်။ဘာကြောင့်ဒီနေ့အလှပြင်ချင်နေမှန်းသူမမသိ။
အောက်ထပ်ကစားဖိုဆောင်ထဲမှာတော့ချောချောကကော်ဖီဖျော်ထားပြီးပြီ။ချောချောဧည့်သည်နိုးပြီလား။အစောလေးတင် နိုးလာပြီး မြို့ထဲခဏသွားဦးမယ်ဆိုပြီးသွားတယ်မမ။သြော် ကေသီနွယ်ကကော်ဖီဝိုင်းမှာဝင်ထိုင်ရင်း။ချောချော နင်ရောတစ်ခါတည်းစားတော့လေ။ချောချောက ကော်ဖီဝိုင်းမှာဝင်သောက်ရင်းမမလေးကေသီနွယ်ကို ကြည့်နေသည်။ကေသီနွယ်စိတ်ပင်မလုံမလဲဖြစ်လာသည်။ဘာကြည့်နေတာလဲ ချောချောခိခိ မမလေးဒီနေ့အလှတွေပြင်ထားလို့ ဘယ်သွားမလို့လဲနဂိုကမှမလုံမလဲဖြစ်နေသာကေသီနွယ်ကဟွန်း သွားစရာရှိမှ အလှပြင်ရမှာလားချောချောရဲ့ခစ်ခစ် မမလေးက မပြင်လဲလှပြီးသားပါ။ဒီမြို့မှာ မမလေးကိုစိတ်ဝင်စားတဲ့သူတွေမှပုံလို့။ခစ်ခစ်ချောချောရယ်မြောက်စရာမရှိမြောက်နေပါပြီ။
တကယ်ပြောတာ မမလေးရဲ့မမလေးတို့ကမျိုးရိုးစဉ်ဆက်ချမ်းသာ ပညာကလဲတတ်မမလေးကလဲအရမ်းလှတာကိုး။ဟုတ်ပါပြီော မိချောရယ်။နည်းနည်းနေရင်မမလေးနဲ့အဖော်လိုက်ခဲ့ဦး။မြို့ထဲက မမလေးတို့ ပွဲရုံမှာ အလုပ်သမားတွေကိုလစာသွားထုတ်ပေးရဦးမယ်။ဟုတ် မမလေး။ ကေသီနွယ်ကော်ဖီသောက်နေချိန်မှာပင်အိမ်ထဲသို့ဝင်လာသောခြေံကြားသဖြင့်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ဟင်ကေသီနွယ်ရင်ထဲတလှပ်လှပ်ခုန်သွားသည်။စစ်သွေးကားမနေ့ကရောကလာစဉ်ကလိုပုံစံမဟုတ်။ယောပုဆိုးအနက်ရောင်လေးနှင့်လည်ကတုံးလက်တိုနှင့်။မြန်မာဆန်ဆန်သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး။သြော်မကေသီနိုးလာပြီကိုး။ ကျွန်တော်ဘုရားသွားတာ။အမတို့လမ်းထိပ်ဘုန်းကြီးကျောင်းက ဆုတောင်းပြည့်ဘုရား။
ဒီနေ့က ဗုဒ္ဓဟူးနေ့လေ ကျွန်တော့်မွေးနေ့မို့။သြော် အမကငါ့မောင်ကို စစ်သွေးဆိုလို့အင်္ဂါသားထင်နေတာ။မဟုတ်ပါဘူး အမ ကျွန်တော့်အဖေက တပ်ကဗိုလ်ကြီးတစ်ယောက်ပါ။ ကျွန်တော့်ကိုမွေးပြီး ၂ ပတ်လောက်မှာတိုက်ပွဲကျသွားလို့။ဒါကြောင့်ဖေဖေအတွက်နာမည်ကိုစစ်သွေးလို့မေမေကမှည့်ခဲ့တာပါ။စိတ်မကောင်းလိုက်တာမောင်လေးရယ်။မေမေရောရှိသေးလားမောင်လေး။ မေမေကကျွန်တော်ငါးနှစ်သား လောက်ကဘဲ နှလုံးရောဂါနဲ့ဆုံးပါပြီ၊မမတို့ဖေဖေမေမေ တို့အကြောင်းကိုလည်းကိုလေးပြောလို့သိထားပါတယ်။
စိတ်မကောင်းပါဘုူး။ကေသီနွယ်တို့ကလည်းမိဘမရှိတော့။လွန်ခဲ့သောငါးနှစ်လောက်ကဖေဖေရောမေမေရောရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ဆုံးပါးသွားခဲ့တယ်လေ။စစ်သွေးကသူမကိုမမလို့ပြောင်းခေါ်လိုက်တာကြိကေသီနွယ်သတိထားမိသည်။မမကိုကျွန်တော်ပေးစရာရှိတယ်ခဏနော်။စစ်သွေးကားပြောရင်းဆိုရင်း အပေါ်ထပ်မှာ သူတည်းနေသောအခန်းဆီသို့ သွားလေသည်။ကေသီနွယ်ကား ဘာများလဲလို့တွေးနေမိသည်။မကြာမီမှာတော့စစ်သွေးက အထုပ်တစ်ထုပ်ကိုကိုင်ကာအောက်ထပ်ပြန်ဆင်းသည်။မမဒါက ကျွန်တော်ဒီမြို့မလာခင်က ကိုလေးမှာ အမတစ်ယောက်ရှိတယ်လို့သိထားလို့ လက်ဆောင်ပေးဖို့ယူလာတာပါ။
အမျိုးသမီး ဝတ်စုံပင်။အဟဲ တော်မယ်ထင်ပါတယ် ဓါတ်ပုံထဲကအတိုင်း ခန့်မှန်းပြီးဝယ်လာတာ။ အနီရောင်ပေါ်မှာရွှေချည်လေးတွေထိုးထားသောမြန်မာဝတ်စုံပင်။အိုလှလိုက်တာ။ကျေးဇူးတင်ပါတယ်နော်မောင်လေး။(၇)အမမြို့ထဲသွားမှာလား။ဟုတ်တယ်မောင်လေး။ မောင်လေးအိမ်မှာပျင်းနေမယ်။မမနဲ့လိုက်ခဲ့ပါလား မမတို့ပွဲရုံကို။ဟုတ် မမ ကျွန်တော်လည်းပျင်းနေတာနဲ့အတော်ဘဲ။သူမတို့နှစ်ယောက်ပြောနေသံကိုကြားပြီး ချောချောစိတ်ကူးရသွားသည်။မမ မေ့နေလို့ ချောချောအခုမှသတိရတယ်။ဒီနေ့ချောချောအပြင်မှာချိန်းထားတာလေးရှိလို့မလိုက်တော့ဘူး။
ကေသီနွယ် ချောချောအဲ့လိုပြောတာကို ကျေးဇူးတင်သလိုလိုဖြစ်သွားသည်။အလိုက်သိလှတဲ့ချောချော။ဒါဆိုရင် သွားကြမယ်လေမောင်လေး။မောင်လေးကိုလည်းမမတို့မြို့အနှံအလည်ပို့တာပေါ့။ဆိုင်ကယ်နဲ့ဘဲသွားတာပေါ့။ကားမယူတော့ဘူး။ကေသီနွယ်က ဆိုင်ကယ်သော့ကိုယူပြီး စစ်သွေးလက်ထဲပေးလိုက်သည်။ ရော့ မောင်လေး စီးတတ်တယ်ဟုတ်။စီးတတ်ပါတယ်မမ။ဆိုင်ကယ်စက်နိုးပြီးသည်နှင့်ကေသီနွယ်ကဆိုင်ကယ်ပေါ်နောက်မှ တင်ပါးလွဲဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ဆိုင်ကယ်စထွက်တော့အရှိန်မြင့်သွားတာမို့ကေသီနွယ်စစ်သွေးခါးကိုလှမ်းဖက်လိုက်သည်။ဖြည်းဖြည်းမောင်းနော်မောင်လေး မမကြောက်တတ်တယ်။
ကေသီနွယ်သို့ပွဲရုံသွားရာလမ်းတစ်လျှောက်လုံး ကေသီနွယ်ကိုယ်လေးနဲ့စစ်သွေးကျောကထိကပ်နေဆော့စစ်သွေးရင်တွေခုန်လာတယ်။မမကေသီနွယ်ရဲ့ သနပ်ခါးရနံ့လေးနဲ့ကိုယ်သင်းနံ့လေးတွေကိုရနေတာလည်းပါတာပေါ့။ပြီးတော့မြို့ကကျဉ်းလို့ထင်။လမ်းတစ်လျှောက်လုံးသူတို့နှစ်ဦးကိုကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်နဲ့။ကေသီနွယ်ကိုနှုတ်ဆက်သူများလဲတော်တော်များသည်။(၈)ပွဲရုံရောက်ပါပြီ။ကေသီနွယ်တို့ကဒီနယ်တစ်ဝိုက်ကထွက်သော စပါး ပဲ နှမ်းစတာတွေကိုအကုန် ဝယ်သည်။ြီပီးတော့စတိုးဆိုင် ၂ ဆိုင်လည်းရှိသည်။ဈေးနှုန်းမှန်မှန်ကန်ကန်ဖြင့်ဝယ်ယူရောင်းချသဖြင့် အောင်မြင်တယ်လေ။ ပွဲရုံရှေ့သို့ ရောက်လာပါပြီ။မောင်လေးရောက်ပြီ။ ကေသီနွယ်ကတိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။ပွဲရုံကမန်နေဂျာကကေသီနွယ်ရဲ့ သူငယ်ချင်းနန္ဒာရဲ့မောင်လေးကိုဖြိုးလေ။ အိမ်ထောင်ကျပြီး အလုပ်မရှိဖြစ်နေသောကိုဖြိုးကိုနန္ဒာရဲ့အကူအညီတောင်းမှုကြောင့်ကေသီနွယ်အလုပ်ပေးထားခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုဖြိုးကလဲ ကေသီနွယ်ကိုကျေးဇူးရှင်အဖြစ်သတ်မှတ်ပြီးအလုပ်တွေကိုသေချာစွာစေတနာပါပါလုပ်ပေးသဖြင့်ပိုတိုးတက်လာတာအမှန်။
ဟာအမ့ ကိုယ်တိုင်လာခဲ့တာလား ချောချောလွတ်လိုက်ပြီးရောအလုပ်ရှုပ်နေသောကိုဖြိုးကားကေသီနွယ်ဝင်လာသဖြင့်ပြာပြာသလဲဖြစ်သွားသည်။မကေသီနွယ်ဘေးမှာ အရပ်မြင့်မြင့်နှင့်ယောကျၤားပီသသည့်ပုံစံနှင့် သူ့ထက် ၂နှစ်ခန့်ကြီးမည်ဟု ယူဆရသောလူတစ်ယောက်ပါလာသည်။သြော်မောင်လေးမိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ်။ဒါက စစ်သွေးတဲ့ ကိုဖြိုးရဲ့။ မင်းအကို ကိုလေးသူငယ်ချင်း။
ရန်ကုန်က အလည်လာတာ။မောင်လေးဒါက ကိုဖြိုး အမတို့ပွဲရုံမန်နေဂျာ။သြော် ဟုတ် တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်ညီလေး။ဟုတ် အကို အမတို့ ကိုလေးတို့မိတ်ဆွေဆိုတော့ကျွန်တော့်မိတ်ဆွေဘဲပေါ့။မသိပါဘူးဗျာ ကျွန်တော်က မမရည်းစားများခေါ်လာတာလားလို့။ကိုဖြိုးနောက်လိုက်တာကြောင့် စစ်သွေးပင်မျက်နှာပူသွားပါတယ်။ကေသီနွယ်လဲရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်သွားပါတယ်။အို ကိုဖြိုးရယ်ဧည့်သည်ကိုအားနာစရာ။ဟိဟိ နောက်တာပါ မမရယ်။ကိုဖြိုးကားပြောင်ချော်ချော်ပြောရင်းကဲအမကို စာရင်းတွေရှင်းပြမယ် ဟုဆိုကာဝင်ငွေ ထွက်ငွေစာရင်းများကို ကေသီနွယ်အားရှင်းပြနေသည်။(၉)တောက် အိုက်ပန်က တောက်တစ်ချက်ခေါက်ရင်းအရက်ခွက်ကိုစားပွဲပေါ်ဆောင့်ချလိုက်သည်။တပည့်များပင်ထိတ်လန့်သွားသည်။အဲ့ကောင်ဘယ်သူလဲ ကျားလေးတပည့်ကျော် ကျားလေးကားနေ့လည်ကမြို့ထဲသွားတော့ကေသီနွယ်ကိုကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့တွေ့ခဲ့တယ်တဲ့။ပြောရလျှင်တော့ အိုက်ပန်ကဒီမြို့မှာဆရာတစ်ဆူပင်။ငွေလည်းရှိသည်။
တပည့်လူမိုက်တွေလည်းရှိသည်။သူကေသီနွယ်ကိုပိုးနေတာကြာပြီ။တစ်ခါမှအဆင်မပြေခဲ့ဘူး။ယခုဘယ်ကရောက်လာမှန်းမသိတော့လူစိမ်းတစ်ယောက်။သူ့အတွက် စိတ်မကြည်စရာပင်။အဲ့ကောင်က မကေသီမောင် ကိုလေးရဲ့သူငယ်ချင်းလို့သိရတယ်ဆရာ။ ရန်ကုန်ကနေအလည်လာတာတဲ့။ဒီကောင့်ကိုပညာပေးလိုက်ရမလားဆရာ။နေပါစေ ခဏစောင့်ကြည့်လိုက်ဦး။လိုအပ်ရင်ပြောမယ်။ညနေကျလျှင်တော့ကေသီနွယ်တို့အိမ်အလည်သွားရင်းလေ့လာမှလို့ အိုက်ပန်တွေးလိုက်ပါတယ်။အိုက်ပန်ကားကေသီနွယ်မိဘများလက်ထက်ကတည်းကကေသီနွယ်အဖေအမေတို့ဖြင့်ရင်းနှီးသဖြင့်ကေသီနွယ်တို့အိမ်ကိုမကြာခဏသွားလည်လေ့ရှိပါတယ်။သူကေသီနွယ်ကိုချစ်ရေးဆိုခဲ့တာကြာပြီဖြစ်ပြီးဖွင့်ပြောလိုကတိုင်း ကေသီနွယ်ကငြင်းနေတာမို့သူကျိတ်မနိုင်ခဲမရဖြစ်နေရပါတယ်။
နေရာကားတောင်ကြီးမြို့ကဟိုတယ်တစ်ခုရဲ့နှစ်ယောက်အိပ်ခန်းအတွင်း။အရမ်းချစ်တာဘဲ ခလေးရာ။ကိုကိုလေးလက်တွေက နိုနိုလွင်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကိုအသားကုန်ဖက်ထားသည်။လွတ်ပါဦးကိုကိုရယ် နိုနို အသက်ရှုကျပ်လှပြီ။တကယ်တော့ကိုကိုလေးတစ်ယောက်နိုနိုလွင်ရှိရှာတောင်ကြီးမြို့သို့အရဲစွန့်ပြီးလာခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။နိုနိုလွင်ကားကိုကိုလေးထက်ငယ်သည်။လွန်ခဲ့သောတစ်နှစ်လောက်က နိုနိုလွင်ကိုကိုလေးတို့မြို့မှသူမဦးလေးတို့လင်မယားထံအလည်လာရင်းကိုကိုလေးနဲ့ရခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
အမဖြစ်သူမသိအောင် လက်မှတ်ထိုးပြီးယူထားပြီးပြီနိုနိုလွင်ကို။နိုနိုလွင်ရဲ့မိဘတွေလည်းဒါကိုမသိကြ။ကိုကိုလေးရဲ့လက်တွေက နိုနိုရဲ့သားမြတ်တွေကိုဆုတ်နယ်နေသည်။နိုနိုအဖို့လဲချစ်သောကိုကိုကိုင်တွယ်တာမို့ကြည်ဖြူစွာခံယူပါသည်။ပြွတ် အို နိုနိုသားမြတ်လေးကို ကိုကိုစို့တော့နိုနိုအသည်းတွေယားသွားသည်။အိုကိုကိုငယ်ငယ်တုန်းကကောင်းကောင်းမစို့ခဲ့ရလို့ပါ။အို ကိုကိုနော် တောက်တီးတောက်တဲ့ နိုနိုရှက်တယ်။ရှက်တယ်လို့သာပြောတယ် နိုနိုရင်ကိုပင်ပိုကော့ထားမိသည်။ချစ်တဲ့ကိုကိုစို့တာဘဲလေ စို့ပေ့စေပေါ့။နိုနိုရဲ့ပေါင်ခွကြားကိုလဲ ကိုကိုက လက်ဖြင်ပွတ်ပေးနေသဖြင့်နိုနိုရင်ထဲဖလပ်ဖလပ့်ဖြစ်လာသည်။
ကိုကို လုပ်ချင်လဲ လုပ်လေ။မျက်လုံးကိုမှိတ်ထားရင်းရှက်ရှက်နဲ့ တိုးတု်းလေးပြောလိုက်သောအသံလေးကို ကိုကိုလေးကြားရပြီးနောက်မှာတော့။ချစ်သော ကိုကိုရဲ့လက်တွေကနိုနိုထမိန်လေးကိုဆွဲချွတ်နေတာကိုခံစားရသည်။ ကိုကိုချွတ်ရလွယ်အောင်သူမတင်ပါးလေးတွေကိုအသာကြွပေးလိုက်သည်။ကိုကိုကထမိန်ကို ကုတင်နောက်ဖက်ကိုပို့လိုက်ပြီ။သူမခြေထောက်လေးကိုကားပေးလိုက်ချိန်မှာကိုကိုကပုဆိုးကိုချွတ်လိုက်တော့ ကိုကိုရဲ့ပေါင်ကြားကဒုတ်ကြီးတန်းနေတာကိုမြင်ပြီး နိုနိုရှက်တာကြောင့်မျက်လုံးကိုမှိတ်ထားလိုက်ပါတယ်။အတွေ့အကြုံရပြီးသားဆိုပေမဲ့နိုနိုအဖို့ ရင်တွေခုန်လာပါတယ်။
အမေ့နိုနိုပေါင်တံလေးတွေကိုဖြဲလိုက်တဲ့အချိန်မှာနိုနိုကလည်းကိုကို့ကျောကိုဖက်ပြီးကိုကိုခါးကိုသူမခြေထောက်နဲ့ချိတ်လိုက်ပါတယ်။ကိုကို့ဒုတ်ကြီးကသူမရွှေကြုတ်အဝကိုတေ့လိုက်တဲ့အချိန်မှာသူမရင်လေးတဖိုဖိုဖြစ်သွားပါတယ်။အင့်ကိုကိုဒုတ်ကြီးကသူမရွှေကြုတ်နှစ်ခြမ်းကိုထိုးဖောက်ပြီး အထဲကိုဖြည်းဖြည်းချင်းဝင်လာပါတယ်။သူမနာကျင်သယောင်ခံစားရပေမဲ့ကိုကိုဒုတ်ကြီး့ဖည်းဖြည်းချင်းထိုးသွင်းနေတာကိုအားမရတော့ပါဘူး။ကိုကိုကို့ဖက်ပြီးခါးကိုကော့လိုက်ပါတယ်။မြန်မြန်လုပ်ပေးပါတော့ကိုရယ် နိုမနေတတ်တော့ဘူး။ကိုကိုလေးကလည်းသူ့ဒုတ်ကြီးကိုနိုနိုရဲ့ကျဉ်းကျပ်လှတဲ့ရွှေကြုပ်လေးထဲကိုသွင်းလိုက်ထုပ်လိုက်နဲ့အစွမ်းကုန်သမတော့တာပေါ့။စီးကျပ်နေတဲ့နိုနိုရဲ့ ရွှေကြုပ်အသားမျှင်တွေကလည်းသူ့ဒုတ်ကြီးကိုအတင်းကိုဆွဲစုပ်နေပါတယ်။
အချက် ၄၀ လောက်မှာ သူ့ဆောင့်ချက်တွေကပိုသွက်လက်လာသလိုနိုနိုရဲ့လက်တွေကလည်းသူ့ကျောပြင်တွေကိုဖက်တွယ်တာပိုအားပါလာပြီး ကုတ်ခြစ်လာပါတယ်။နိုနိုရောသူရောပြီးခါနီးပြီဖြစ်လို့အားကုန်ဆောင့်ရင်းနောက်ထပ်အချက် ၅၀ လောက်အရောက်မှာနိုနိုခါးကော့တက်လာပြီးတအင်းအင်းညဉ်းညူသံလေးထွက်ပေါ်လာသလိုသူလည်းသူ့ဒုတ်က အချစ်ရည်တွေကို နိုနိုရွှေကြုပ်အတွင်းနံရံတွေကိုဖြန်းပက်နေပါတယ်။သူတို့နှစ်ယောက်မောမောပန်းပန်းနဲ့အိပ်ပျော်သွားချိန်မှာအခန်းထဲမှာရှိနေတဲ့တီဗွီက သတင်းမှာ အထူးသတင်းတစ်ရပ်လာနေတာကိုနှစ်ယောက်လုံးမသိလိုက်ပါဘူး။ထိုသတင်းကတော့လေးစားအပ်ပါသောမိဘပြည်သူများခင်ဗျား မိုးလေဝသ အရေးပေါ်သတင်းတစ်ရပ်ကိုကြေငြာပါမယ်။
အမည်ရှိ မုန်တိုင်းဟာ မြန်မာနိုင်ငံကိုစတင်ဝင်ရောက်လာပြီဖြစ်ပြီး။နောက် ၇၂ နာရီအတွင်း မြန်မာနိုင်ငံတောင်ပိုင်း အလယ်ပိုင်းဒေသတွေကိုဝင်ရောက်လာမှာဖြစပါတယ်။ဒါကြောင့်မုန်တိုင်းဖြတ်သန်းနိုင်တဲ့မြို့တွေဖြစ်တဲ့* မြို့များ။ မြို့သာမြို့တို့မှာနေထိုင်ကြတဲ့မိဘပြည်သူများအနေနဲ့မုန်တိုင်းသတိရှိကြဖို့–—တကယ်လို့များကိုကိုလေးသာထိုသတင်းကိုနားထောင်မိရင်မုန်တိုင်းဖြတ်မဲ့မြို့တွေမှာ သူ့မြို့ပါနေတာကိုသိခဲ့ရင်ဖြင့်။(၁၂)စစ်သွေးက ဘုရားပေါ်မှဆင်းခဲ့သည်။မကေသီနွယ်တို့လမ်းထိပ်က ဘုန်းကြီးကျောင်းဝင်းထဲမှာရှိတာဖြစ်တယ်။သူညနေတိုင်းလမ်းလျှောက်ဖြစ်တော့ပန်းအမြဲကပ်ဖြစ်တာပေါ့။မကေသီနွယ်တို့ရပ်ကွက်ကလူရှင်းပြီးမြို့စွန်ကျသည်။ခြံတွေကလည်းကျယ်တော့တစ်ခြံနှင့်တစ်ခြံတော်တော်လျှောက်ရသည်။သူတွေးရင်းငေးရင်းလမ်းလျှောက်လာစဉ်သူ့ရှေ့မှာဆိုင်ကယ်နှစ်စီးကပိတ်ရပ်လိုက်သည်။ဘာလဲဟလို့သူတွေးလိုက်သည်။ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှဆင်းလာသောလူ(၄)ယောက်။
ဒီမှာ…ကေသီနွယ်အိမ်မှာတည်းနေတာမင်းလား။ဟုတ်ပါတယ် ဘာကိစ္စများရှိလို့လဲမသိဘူးခင်ဗျ။ပုံစံတွေကြည့်ရတာတော့သိပ်မဟုတ်ချင်။သူ့နားကပ်လာသည့်ပုံကိုမသင်္ကာ။အန္တရာယ်အငွေ့အသက်ကိုသူရနေပြီ။လက်ခနဲမြင်လိုက်ရသော်လည်း ရုတ်တရက်မို့သူရှောင်သော်လည်းလက်မောင်းကိုဓါးကပွတ်ဆွဲသွားသည်။သွေးများဖြာထွက်သွားသည်။သူ့သွေးများဆူသွားပြီ။တကယ်တော့စစ်သွေးကလည်းခေသူမဟုတ်ပါ။နောက်ကလူသူ့ဆီဝင်အလာမှာ ရှောင်လိုက်ပြီး ဒူးဖြင့်ပစ်တိုက်လိုက်သည်။အွတ်ခနဲမည်သံနှင့်အတူထိုလူမှောက်သွားသည်။တစ်ယောက်ကသူ့ကိုပြေးကန်စဉ်ရှောင်လိုက်ပြီး မျက်ခွက်ကိုတံတောင်နှင့်ကျွေးလိုက်သည်။ထိုအချိန်မှာပင်သူ့ကို တစ်ယောက်က ဒုတ်ဖြင့်ဝင်ရိုက်လိုက်သည်။
သူ့ခြေထောက်တွေခွေညွတ်ကြသွားသည်။ခေါင်းမှသွေးစက်များကျဆင်းကာမူးဝေလာသည်။မင်း..နောက်တစ်ခါ.ကေသီနွယ်နဲ့ဝေးဝေးနေဆိုသောစကားကိုကြားလိုက်ရသည်။တစ်လောကလုံးအမှောင်ကျသွားပြီ။သူသတိမလစ်ခင်သူ့ဆီပြေးလာသောခြေသံများနှင့်ထိုလူဆိုးများဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ပြီး ထွက်ပြေးသည့်အသံ။(၁၃)မမ နားချင်နားလိုက်တော့လေရတယ် ချောချောအမဘဲဆက်စောင့်လိုက်မယ်။ဆရာဝန်ကြီးကစိတ်ချရသောအခြေအနေသို့ရောက်ရှိသွားပြီလို့ဆိုတာတောင်မှ စိတ်ပူနေသေးသော မမကေသီနွယ်ကိုကြည့်ပြီးချောချော ရီလည်းရီချင်မိသည်။သနားလည်းသနားမိသည်။
ကိုစစ်သွေးကိုလမ်းထိပ်မှာရိုက်ခံရသည်လို့ ရပ်ကွက်ထဲမှလူတွေလာပြောကတည်းက မမကေသီနွယ်စိတ်တွေအလွန်အမင်းလှုပ်ရှားနေတာသူမသိသည်။ကိုစစ်သွေးကသတိမရသေးပေမဲ့စိုးရိမ်စရာတော့မရှိတော့။ဆေးရှိန်ကြောင့်ဖြစ်မည်။ကော်ဖီသွားဝယ်လိုက်ဦးမယ် မမ။ကောင်းသားဘဲ ချောချောရေ။ချောချောက ဆေးရုံဝင်းအပြင်ဖက်က လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာကော်ဖီသွားဝယ်နေသည်။ကေသီနွယ်ကားစစ်သွေးရဲ့မျက်နှာလေးကိုကြည့်နေသည် ခေါင်းမှာပတ်တီးစီးထားသော်လည်း စစ်သွေးရဲ့မျက်နှာလေးကိုကြည့်ရင်းသူမကိုယ်သူမဘာလုပ်မိလိုက်မှန်းမသိ။
ပြီးမှ အိုလို့သူမဘာသာရေရွက်လိုက်ပါတယ်။ဟုတ်ပါတယ် သူမစစ်သွေးမျက်နှာလေးကိုအနမ်းပေးလိုက်မိတာပါ။သူမကိုယ်သူမလည်းဒါမျိုးလုပ်မိလိုက်တဲ့အပေါ်ရှက်မိသွားပါတယ်။ကော်ဖီဝယ်ပြီးပြန်လာတဲ့ချောချောဟာမကေသီနွယ် ကိုစစ်သွေးမျက်နှာကို အနမ်းပေးလိုက်တာကိုမြင်လိုက်ရပါတယ်။အဟမ်း့ှုအမေ့ ရုတ်တရက်ချောင်းဟန့်သံကြောင့်ကေသီနွယ်တစ်ကိုယ်လုံးတုန်တက်သွားပါတယ်။ချောချောရယ် အသံမပေးဘာမပေးနဲ့။ခစ်ခစ် အားလုံးမြင်လိုက်တယ် မမကေသီ။အို မမကေသီနွယ်မျက်နှာလေးရဲတွတ်သွားပါတယ်။ရှက်မနေပါနဲ့မမရယ် ချောချောနားလည်ပါတယ်မမကေသီသူ့ကိုချစ်နေတယ်ဆိုတာ။အို ရှက်လိုက်တာနော် ကေသီနွယ်စိတ်ထဲကရွေက်လိုက်ပါတယ်သူခိုးလူမိတဟ်ဆိုတာ ဒါမျိုးပေါ့လို့လဲ တွေးလိုက်မိပါတယ်။(၁၄)သူမသိပါစေနဲ့နော်ချောချောစိတ်ချပါမမရဲ့။မမ ဒီနေ့ညမုန်တိုင်းတိုက်နိုင်တယ်မမ။
မနေ့ကမိုးလေဝသသတင်းမှာပါတယ်။ဟုတ်လား ချောချောဟုတ်တယ်မမ ဦးဘမောင်တို့ရှိပါတယ်မစိုးရိမ်ပါနဲ့။ကေသီနွယ်ကားစိတ်အေးသွားပါပြီ။ညနေကျရင် အိမ်မှာ သိမ်းစရာလေးတွေသိမ်းဖိုချောချောပြန်လိုက်မယ်မမ။ချောချောကားမမကေသီနွယ်ထံခွင့်တောင်းလိုက်သည်။ခွင့်ပြုချက်လဲရတာနဲ့သူမလည်း သူမအိမ်ကိုတန်းမပြန်ဖြစ်သေး။တကယ်တော့ချောချောကလည်းရည်းစားရှိသည်။သူမရည်းစားက သူမတို့လမ်းထဲကပင်။ကိုမင်းမောင်တဲ့။ဒီမြို့မှာတာဝန်ကျနေသောဝန်ထမ်းတစ်ဦးပင်။ချောချောဈေးသွားတိုင်းကိုမင်းမောင်ကလည်းလမ်းလျှောက်ထွက်သည့်အချိန်တိုက်ဆိုင်နေသည်။ပထမတော့မရင်းနှီးပါ။နောက်တော့ မျက်မှန်းတန်းရင်းနှီးရာမှအစ ခင်မင်ပြီးအဆင့်တက်ကာသမီးရီးစားအဖြစ်ရောက်ရှိခဲ့သည်။
ဒီနေ့ကိုမင်းမောင်ကလဲ ရုံးပိတ်ရက်လျှောက်လည်ကြရန်ချိန်းထားသည်။ချောချောကားဆန္ဒတွေစောနေပြီ။သူမစိတ်ထဲမှာ ကိုစစ်သွေးရော မမကေသီနွယ်ရောညမုန်တိုင်းတိုက်နိုင်သည်ဆိုတဲ့သတင်းရောအားလုံးမေ့သွားပြီ။သူမသိနေတာတစ်ခုဘဲရှိသည်ချစ်သောကိုမင်းမောင်ဆီ မြန်မြန်သွားပြီး မြို့အနှံလျှောက်လည်ဖို့လေ။(၁၅)ချောရယ် ကိုယ်တို့အတူတူနေချင်ပြီဟင်းနော် လူဆိုးကိုမင်းမောင်ကြီးက ပြောလည်းပြောရင်းသူမရင်သားတွေကိုလည်းသူ့လက်နဲ့ဆုပ်နယ်နေတာကိုး။နေရာကမြို့ကအတွဲတွေ ကျက်စားရာနယ်မြေ။အရိပ်ကောင်းပြီးအကာအကွယ်ကောင်းသည့်နေရာဆိုတော့လူသူသိပ်မမြင်နိုင်။
ချောချောရင်ခုန်သံမြန်လာပြီ။အိုကိုကို မကောင်းဘူးကွာ။ချစ်လို့ပါ ချောရယ်။မင်းမောင်ကားချောချောရဲ့နောက်မှဖက်လိုက်ပြီး ချောချောရဲ့ထမိန်ကြားထဲလက်နှိုက်ကာပေါင်တံတွေကိုပွတ်ပေးနေသည်။ဆိတ်ကွယ်ရာအရပ်မှာဖိုနှင့်မထိတွေ့လျှင်ဖြစ်လေ့ဖြစ်ထရှိသောသဘောသဘာဝအတိုင်း။မကြာမီအချိန်မှာတော့ချောချောရဲ့ကိုယ်လေးကသစ်ပင်ကိုမှီနေပြီးကိုမင်းမောင်က သူမအပေါ်မှမိုးကာအို ကိုမင်းမောင်ရဲ့ဒုတ်ကြီးက သူမရွှေကြုတ်ထဲမှာတစ်ဆုံးစိုက်ဝင်နေပြီ။ချောချောနှင့်အနမ်းချင်းဖလှယ်ရင်းမင်းမောင်က အားကုန်ကြုံးတော့သည်။အင်းအင်း စွပ်စွပ် ရှီးရှီး ဘတ်ဘတ်မင်းမောင် ဒုတ်ကြီးနှင့်ချောချောရွှေကြုတ်ထိတွေ့သံကစည်းချက်မှန်မှန်ထွက်ပေါ်နေသည်။
၁၅ မိနစ်လောက်အကြာမှာတော့ချောချောလက်တွေကမင်းမောင်ကျောကိုအသားကုန်ဖက်လာပြီးမင်းမောင်ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်းသူမကလည်းအောက်မှခါးကိုကော့ကော့လာတာတွေ့ရသည်။နောက်ဆုံးမှာတော့နှစ်ဦးသား တအင်းအင်းညဉ်းညူသံများနဲ့အတူ ချောချောမျက်နှာလေးရှုံ့သွားကွာအအ ဆိုသောအသံလေးထွက်ပေါ်လာသည်။တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်နှုတ်ခမ်းခြင်းတေ့ကာနမ်းနေကြပြီးမင်းမောင်က ထရပ်ကာပုဆိုးကိုပြင်ဝတ်လိုက်သလိုချောချောကလည်း ပြေလျော့နေသောဆံပင်တွေနဲ့တွန့်ကျေသွားသော ထမိန်အကျီများကိုသပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင်လုပ်နေသည်။ထို့နောက်ထိုနေရာမှနှစ်ဦးသားထ၍ ပြန်လည်ထွက်ခွာသွားကြတော့သည်။ သူတို့နှစ်ဦးထွက်ခွာသွားပြီးတစ်နာရီခန့်အကြာမှာတော့ ကောင်းကင်တစ်ခုလုံးမဲမှောင်လာပြီးလေပြင်းလေးတွေတဖြည်းဖြည်းတိုက်ခတ်လာသည်။
မိုးစက်မိုးပေါက်တွေကျဆင်းလာပြီးနောက်ပိုမိုပြင်းထန်လာသော လေပြင်းများကားဒီမြို့လေးဆီသို့ကျရောက်လာချေပြီ။(၁၆)ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး မဲမှောင်သွားသည်။သစ်ပင်သစ်ကိုင်းကျိုးကျသံ ပြိုလဲသံတွေထွက်ပေါ်လာပါတယ်။ကေသီနွယ်လည်းအခန်းပြူတင်းတံခါးတွေပိတ်လိုက်ပါတယ်။ကေသီနွယ်လည်းကြောက်လာပါတယ်။ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးဘာမှမမြင်ရပါဘူး။ကေသီနွယ်လည်းကြောက်ကြောက်နဲ့ လူနာကုတင်ပေါ်ကစစ်သွေးကိုယ်ကိုအတင်းဖက်ထားမိပါတယ်။စစ်သွေးလည်း သတိရလာတဲ့အချိန်မှာ ဘာဖြစ်လို့ဖြစ်နေမှန်းမသိပါဘူး။ဒါပေမဲ့ခဏတွင်းမှာဘဲ သူအခြေအနေကိုသဘောပေါက်သွားပါတယ်။ မုန်တိုင်းကျနေတာပါ။တော်တော်အားကောင်းတဲ့မုန်တိုင်းတစ်ခုဖြစ်တယ်ဆိုတာသိလိုက်ပါတယ်။
ဆေးရုံတစ်ခုလုံးလည်းအော်သံတွေငိုသံတွေဆူညံနေပါတယ်။စစ်သွေးအားယူပြီးထလိုက်ပါတယ်။ကေသီနွယ်က စစ်သွေးကိုယ်ကိုတွဲပြီးထိုင်ခိုင်းလိုက်ပါတယ်။ဖြေးဖြေးထနော်မောင်လေး။ဝုန်း အမေ့ကေသီနွယ်တို့ယူထားတဲ့သီးသန့်လူနာခန်းပေါ်ကို သစ်ကိုင်းအကြီးတစ်ခုကျိုးပြီး လာရိုက်တာကြောင့် ကေသီနွယ်လန့်သွားတာပါ။အသားလေးတွေတုန်ပြီးကြောက်နေတဲ့မမကေသီနွယ်ကိုကြည့်ပြီးစစ်သွေးစိတ်ထဲမှာဘာဖြစ်သွားမှန်းမသိပါဘူး။ မမကေသီနွယ်ကိုဖက်လိုက်ပြီးမမ အရမ်းကြောက်နေလားလို့မေးလိုက်ပါတယ်။ဒီလိုအခြေအနေမျိုးမှာရင်ထဲရှိတာတွေဖြစ်တတ်တဲ့အတိုင်းကေသီနွယ်ကလဲ စစ်သွေးရဲ့ရင်ကိုမျက်နှာအပ်လိုက်ပြီး။မောင်ရှိနေရင် မမမကြောက်ပါဘူးလို့ပြောလိုက်ပါတယ်။စစ်သွေးလဲ မမကေသီနွယ်ကိုယ်လေးကိုပိုတိုးဖက်လိုက်ပြီး မမကေသီနွယ်ခေါင်းက ဆံနွယ်လေးတွေကိုလက်နဲ့အသာအယာပွတ်ပေးနေပါတယ်။
မမကေသီနွယ်ရဲ့ပါးကသနပ်ခါးရနံ့လေးတွေနဲ့ကိုယ်သင်းရနံ့လေးတွေက သူ့စိတ်ကိုကြည်နူးစေပါတယ်။သူတို့နှစ်ဦးဟာတစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်အပြန်အလှန်ဖက်တွယ်ရင်းအပြင်မှာတိုက်နေတဲ့ လေမုန်တိုင်းကိုယာယီမေ့သွားပါတယ်။(၁၇)မုန်တိုင်းတိုက်ပြီးနောက်တစ်ပတ်ခန့်အကြာ.။ချောချောတစ်ယောက် ညဘက်တစ်ရေးနိုးလာစဉ် မမကေသီနွယ်အခန်းမှအသံများအနည်းငယ်ထွက်လာသဖြင့် မမလေးဘာလုပ်နေပါလိမ့်လို့ဒီအချိန်ကြီးမမလေးဘာလုပ်နေပါလိမ့်ဟု တွေးလိုက်မိသဖြင့်အခန်းဘက်သို့သူမအသာသွားလိုက်သည်။သို့သော်အခန်းထဲမှထွက်ပေါ်လာသောအသံကြောင့်သူမခြေလှမ်းရပ်သွားသည်။
အခန်းထဲမှ ထွက်ပေါ်လာသော အသံကားချစ်လိုက်တာမမရယ်…အို မောင်နော်အရမ်းကဲတာဘဲသိလား။ချစ်လို့ပါမမရယ်။ချောချောနိုးသွားလိုက်မယ်…မောင်ရဲ့။နိုးနိုး…အမ် ကိုစစ်သွေးအသံဘဲ။ချက်ဆိုနားခွက်ကမီးတောက်သော ချောချောတစ်ယောက်ဒီအခြေအနေကိုသဘောပေါက်သွားသည်။ဒါသွေးရိုးသားရိုးအခြေအနေမဟုတ်တော့။ချစ်လို့ မဝသေးဘူးလားမောင်…နေ့လည်ကလဲ….ခစ်ခစ်။မမလေးအသံကလည်း ညုတုတု အသံလေးပေါက်နေသည်။အိနြေ္ဒကြီးသော မမလေးတစ်ယောက်ကိုစစ်သွေးနှင့်မှ ဈာန်လျှောသွားသည့်သဘောရှိသည်။ချောချောလည်း ဒီကိစ္စမှာအတွေ့အကြုံရှိသည့်သူဆိုတော့ဧည့်ခန်းမှ ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေအေးအေးလေးထုတ်သောက်မည်ဟူသောစိတ်ကူးက သူမခေါင်းထဲမှပျောက်သွားသည်။အခန်းထဲကို ဘယ်လိုနေရာကနေချောင်းရမလဲဆိုတာ လိုက်ရှာနေမိသည်။
နောက်ဆုံးတော့ သူမစိတ်ကူးရသွားသည်။မမလေးအခန်းဘေးမှကိုကိုလေးရဲ့အခန်းထဲသို့။အခန်းက သစ်သားတွေနဲ့ကာရံထားသောကြောင့် မကြာမီမှာပင်ချောင်းကြည့်ရန်အပေါက်သေးသေးလေးတစ်ပေါက်ကို ချောချောရှာတွေ့သွားလေသည်။(၁၈)မြင်တွေ့လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကချောချောရင်ကိုစိတ်လှုပ်ရှားစေသည်။မမလေးရဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ကိုစစ်သွေးနှင့် မမလေးကေသီနွယ်ကားနှစ်ယောက်လုံး မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းပင်။မမလေးကား တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်ထားသောကြောင့် ဝင်းဝါစိုပြေနေသောမမလေးရဲကခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ကိုစစ်သွေးရဲ့ ယောကျၤားပီသသောခန္ဓာကိုယ်ကိုယ်နှစ်ခုပူးကပ်နေတာကို မြင်လိုက်ရတော့လင်မယားလုပ်တမ်းကစားနေကြပြီဆိုတာ ချောချောသိလိုက်သည်။ဒါမျိုးကချောချောကလည်းကစားနေကြလေ။
ကိုမင်းမောင်ကြီးနဲ့။အိုမောင်..ဘုန်းနိမ့်လိုက်မယ်ကွယ်…ချစ်လို့ပါမမရဲ့.။မမလေးကေသီနွယ်ရဲ့ ဝင်းဝါစိုပြေနေတဲ့ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကြားကိုကိုစစ်သွေးမျက်နှာအပ်လိုက်တာကိုချောချောမြင်ရပါတယ်။ခဏဘဲရှိသေးတယ်..မမလေးမျက်နှာလေးရှုံ့သွားပြီးပေါင်တံကိုစိလိုက်တာမြင်ရပါတယ်။တော်…တော်.ပါတော့မောင်ရယ်…မမ..အ.အဆိုတဲ့အသံလေးထွက်လာပြီး တစ်ကိုယ်လုံးတွန့်လိမ်နေတာကိုတွေ့ရပါတယ်။ဒါပေမဲ့ကိုစစ်သွေးရဲ့လက်တွေက မမလေးပေါင်တံတွေကို ဖိထားပြီးမမလေးရဲ့ရွှေကြုပ်လေးကို သေချာကိုမှုတ်ပေးတဲ့အခါမှာမမလေးတစ်ယောက် ကိုစစ်သွေးဆံပင်တွေကို အတင်းဆွဲဆုပ်ကိုင်ထားပြီးနှုတ်ခမ်းလေးကိုလည်း ပေါက်လုမတတ်ကိုက်ထားတာကိုတွေ့ရပါတယ်။မမလေးပေါင်တံတွေ နဲ့ တင်ပါးတွေကလည်း တဆတ်ဆတ်တုန်နေတာကိုတွေ့ရပါတယ်။မမလေးမပြောနဲ့.ဘေးအခန်းကချောင်းနေတဲ့ချောချောတောင်မှအသည်းထဲစိမ့်သွားပြီး ဆီးသွားချင်သလိုလိုတောင်ဖြစ်သွားပါတော့တယ်။
နောက်ဆုံးမှာတော့ မမလေးရဲ့ဖြူဖွေးနေတဲ့ လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးကအကြောစိမ်းလေးတွေတောင်ထောင်ထလာပြီးကိုစစ်သွေးခေါင်းကိုအသားကုန်ဆုပ်ကိုင်ကာ တုန်နေတဲ့ပေါင်တံလေးတွေငြိမ်သက်သွားကာခေါင်းကိုဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့လက်ပြေလျှော့သွားတာကြောင့်မမလေးပြီးသွားပြီဆိုတာကို ချောချောသိလိုက်ပါတယ်။(၁၉)ဟူး စစ်သွေးကား အနည်းငယ်မောသွားသည်။မမကေသီနွယ်ကို သူစိတ်ပါလက်ပါပင်မှုတ်ပေးခဲ့တာလေ။ဝင်းဝါစိုပြေနေသော မမကေသီနွယ်ရဲ့ပေါင်တံနှစ်ချောင်းအလယ်ကရွှေကြုပ်လေးကို သူမရွံမရှာပင် မှုတ်ပေးခဲ့သည်။မမက ရှက်နေသော မျက်နှာဖြင့်။
မောင်…မကောင်းဘူးကွယ်..လို့သူ့ကိုတိုးတိုးလေးပြောလိုက်ပါတယ်။ဟင်း..ဟင်း..ဒါအစဘဲရှိသေးတယ်..မမရဲ့အို…ကေသီနွယ်ကား သူမရွှေကြုပ်အဝကို လာတေ့နေသောစစ်သွေးရဲ့ ဒုတ်ကြီးကို ကြည့်ရဲ့ သူမဆီးသွားချင်သလိုလိုပင်စိမ့်တက်သွားသည်။နေ့လည်က သူမသူငယ်ချင်းအိမ်မှာ ချိန်းတွေ့ရင်း ဒီဒုတ်ကြီးကသူမရွှေကြုပ်လေးပါကင်ကို ဖွင့်သွားခဲ့သည်။ပါးပင် အနမ်းမခံခဲ့ရဘူးသော သူမအဖို့ စစ်သွေးနဲ့ကျမှစိစိညှက်ကျေရုံမက ရွှေကြုပ်လေးပါကင်ပါ အဖွင့်ခံလိုက်ရသည်။
သို့သော် သူမအရမ်းကိုကျေနပ်ပါသည်။ချစ်သော မောင့်အတွက် လိုက်လျောပေးခဲ့ရတာကို။အမေ့..သူမနှုတ်မှအသံလေးထွက်သွားသည်။မောင့်ရဲ့ဒုတ်ကြီးက သူမရွှေကြုပ်ထဲကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဝင်လာနေသည်။သူမရွှေကြုပ်အတွင်းသားနုနုလေးများကို ပွတ်တိုက်မှုကြောင့် ကျင်လာသည်။သူမရွှေကြုပ် နှစ်ခြမ်းရဲ့ အကြောမျှင်လေးများကလည်း ဒုတ်ကြီးကိုအလိုလိုညှစ်ထားက ဆွဲစုပ်နေမိသည်။မောင်က သူမရွှေကြုပ်တစ်ဆုံးကို ဒုတ်ကြီးကိုနစ်မြုပ်ထားလိုက်ပြီး။သူမကိုငုံ့ကာ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့စုပ်လိုက်သည်။ကေသီနွယ်လည်းအပြန်အလှန်နမ်းရင်း မကြာမီမှာစစ်သွေးက သူမသားမြတ်ကို စို့လိုက်သည်။
ပြွတ်..အို…..ကြည့်စမ်း..လူဆိုးလေး..ငယ်ငယ်ကနို့မစို့ခဲ့ရဘူးထင်တယ်။ဒါပေါ့…မမရဲ့…နေ့တိုင်းစို့မှာ..အွန်း…ကြောက်စရာကြီး….ဟင်းဟင်းကြောက်စရာက အခုမှလာမှာ….သူမခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို မောင့်ခါးကိုချိတ်လိုက်သည့်အချိန်မှာမောင်ကလည်း သူမရွှေကြုပ်ထဲကို ဒုတ်ကြီးကို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်ဖြင့်ဆောင့်တော့သည်။မောင့်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း မောင့်ဘောနှင့် သူမဆီးခုံလေးကတဘတ်ဘတ်ရိုက်ခတ်နေသလို…သူမတစ်ကိုယ်လုံးလဲတိမ်တွေထဲမှာ လွင့်မျှောနေသလို ခံစားရသည်။မကြာမီမှာတော့ မောင်ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း သူမကလည်းအောက်မှာ ခါးလေးကို ကော့ကော့ပြီး ခံပေးနေမိသည်။တစ်ဖက်အခန်းမှ ချောင်းကြည့်နေသော ချောချောလည်း စိတ်တွေမရိုးမရွဖြစ်ကာ သူမထမိန်ထဲသို့လက်ကိုထိုးထည့်ကာသူမပိပိကိုပွတ်ပေးနေရင်း သူမဝတ်ထားသောထမိန်မှာ အရည်ကြည်တွေစိမ့်ထွက်မှှုကြောင့်စိုရွဲသွားပြီး အကွက်ကြီးဖြစ်သွားလေတော့သည်။
မမကေသီနွယ်ကား ဒီနေ့ပွဲရုံခဏသွားသည်။စစ်သွေးဒီနေ့တော့လိုက်မသွားဖြစ်။ရန်ကုန်မှ သူ့အလုပ်တွေကိုလည်းပစ်ထားတာကြာပြီ.။တပည့်ဖြစ်သူက သူ့ကို အီးမေးလ်ဖြင့် စာရင်းများပို့ထားသဖြင့်မြို့ထဲက ကွန်ပြူတာဆိုင်မှာသွားထုတ်ရမည်။ပြီးတော့ ရဲစခန်းကလည်းခေါ်ထားသေးသည်။သူ့ကို ရိုက်နက်သွားသောတရားခံများနှင့်ပတ်သက်ပြီး ဖွင့်ထားသည့်အမှုကိစ္စ။ဒါကြောင့်မို့သူမလိုက်သွားဖြစ်.တူတူ…အိပ်ထောင်ထဲထည့်ထားသော ဖုန်းမည်လာသဖြင့်စစ်သွေးက ဖုန်းကို ထုတ်ပြီးကြည့်လိုက်သည်။ဘယ်သူပါလိမ့်…သြော်..ကိုကိုလေးဖုန်းဘဲဟ။ကိုကိုလေး..ပြော.စစ်သွေး မမ အလုပ်သွားပြီလား။သွားပြီဟ…ဒါနဲ့မပြန်လာသေးဘူးလား ကိုကိုလေးရ.။ဟီးဟီး..အဲ့ဒါဘဲပြောမလို့ကွ။
အမှန်က ငါ့ဆော်ဆီသွားတာ. အခုပြန်လာရင်တစ်ခါတည်းခေါ်ခဲ့မယ်။ဟိုနေ့က တည်းခိုခန်းမှာ နှပ်နေတုန်း သူ့အကိုတွေနဲ့ရပ်ကွက်ကဝိုင်းဖမ်းလို့ငါတစ်ခါတည်းယူလိုက်ရတယ်။ဟား…မင်းကတော့ဖြစ်ရမယ်ကွာ.အဲ့ဒါ…ကွာ။ ငါ့အမကို မပြောရဲလို့ဟ.ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲမသိဘူး.။အေးလေ..ဒီအခြေအနေရောက်မှတော့ မထူးတော့ဘူး။ဖွင့်ပြောလိုက်တာ မင်းမမကို.။ဒါနဲ့…ကိုလေးရေ..ငါလည်းမင်းကို တောင်းပန်စရာရှိတယ်။မင်းကို…မင်းမြို့ကို လာတုန်းကငါလဲ အလည်လာရင်းပြီးတော့ မင်းရဲ့ ရှယ်ယာအမြတ်ငွေတွေလဲပေးရင်းဆိုပြီးလာခဲ့တာ။အခုတော့ ငါလဲ…မင်းမြို့မှာအချောအလှလေးတစ်ယောက်နဲ့တွေ့ပြီးမပြန်နိုင်ဖြစ်နေပြီ။ဟား….ဘယ်သူလဲကွဆိုစမ်းပါဦး။အေးကွာ…ငါ့ထက်တော့ ကြီးတယ်…မမပေါ့.။
နာမည်က…ကေသီနွယ်တဲ့…။ကေသီနွယ်..ကေသီနွယ်…ဟာကွာ…စစ်သွေး။တောင်းပန်ပါတယ်…ယောက်ဖရာ…ဟာကွာ..ဟာကွာ.ရှက်လိုက်တာကွာ..ငလူးမသား။အကျင့်မကောင်းတဲ့ကောင်…လုပ်ထားပါ..လုပ်ထားပါ။ကိုကိုလေးကစစ်သွေးဖုန်းကိုနားထောင်ရင်း မျက်နှာကြီးပြုံးသွားသည်။ဒီလိုဖြစ်စေချင်လို့ဒီအကွက်ကိုသူဆင်ခဲ့တာလေ။သူ့အမကို စစ်သွေးလိုလူမျိုးနှင့်မှသူစိတ်ချသည်။ပြီးတော့စစ်သွေးကသူ့အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းလေ။ဟဲလို..ဟဲလို..သူငယ်ချင်းစိတ်ဆိုးသွားလား….။တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ..ငါတို့ကိုသဘောတူပေးပါနော်…ဟား..စစ်သွေးရာ…ဒီတစ်ခါတော့မင်းညံ့သွားပြီကွ..ဘာဖြစ်လို့လဲ..မင်းသဘောမတူဘူးလား…တစ်ဖက်က စစ်သွေးရဲ့စိုးရိမ်တကြီးပြောသံကို ကိုကိုလေးကြားပြီး ရီချင်စိတ်ကိုအောင့်ထားကာ။
ကဲ…ကိုရွှေယောက်ဖစစ်သွေးရေ..မင်းကိုငါ့အမနဲ့ညားစေချင်လို့…မြို့ကိုအလည်ခေါ်လိုက်တာ…သိပြီလား….လို့ပြောပြီး ဖုန်းကိုချလိုက်တော့သည်။စစ်သွေး အထပ်ထပ်ပြန်ခေါ်ပေမဲ့သူမကိုင်တော့ဘဲ တခိခိရီနေတော့သည်။(၂၁)တရားခံကတော့ မိခါနီးနေပါပြီ ကိုစစ်သွေးရေ။မိတဲ့အချိန်ကျရင်ကိုစစ်သွေးကို ဆက်သွယ်ပါမယ်။စခန်းမှူးရှင်းပြသည်ကို စစ်သွေးကဂရုတစိုက်နားထောင်နေသည်။ထိုအချိန်မှာ စခန်းမှူးရုံးခန်းအတွင်းသို့ ဝင်လာသောခြေသံကိုကြားရသည်။ဗိုလ်ကြီး ကျွန်တော်ရောက်ပါပြီ။ဗိုလ်ကြီးစုံစမ်းခိုင်းထားတဲ့ကိစ္စသိရပါပြီ။အမှုလိုက်အရာရှိဖြစ်မည်ထင်သည်။ သူနှင့်အသက်မတိမ်းမယိမ်းခန့်ရှိမည်။ကိုစစ်သွေးကို ရိုက်သွားတဲ့သူတွေက မြို့ထဲမှာ မူးယစ်ဆေးဝါးတွေဖြန့်ဖြူးနေတယ်လို့သံသယရှိတဲ့ကျားလေးတို့အုပ်စုလို့သိရပါတယ်။သူတို့ဆရာ အိုက်ပန်က ဒေါ်ကေသီနွယ်ကို ပိုးပန်းနေတာကြာပါပြီ။
ကိုစစ်သွေးနဲ့ တွဲသွားတွဲလာလုပ်တာကို မကြိုက်လို့သူ့တပည့်တွေကိုခိုင်းတဲ့သဘောရှိပါတယ်။ အချက်အလက်ပိုခိုင်မာအောင်လုပ်နေပါတယ်။ထိုအချိန်မှာပင် စစ်သွေးဖုန်းကမည်လာသဖြင့်ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။မကေသီနွယ်တို့အိမ်ကပင်…ဟဲလို…ကိုစစ်သွေးလား….ချောချောရဲ့အသံမောဟိုက်သံနှင့် ငိုသံတွေရောထွေးနေသည်။ဘာဖြစ်လို့လဲ..ချောချော…မမလေးကိုလေ….မမလေးကိုပြောစမ်းပါမမလေးဘာဖြစ်လို့လဲ…မမလေးကို ဦးအိုက်ပန်တို့ ဖမ်းသွားတယ်။ဒီနေ့ ပွဲရုံကအပြန်မှာ သူ့တပည့်တွေနဲ့ ဖမ်းခေါ်သွားတာတဲ့။မြင်တဲ့သူတွေကဖုန်းဆက်ပြီးလှမ်းပြောလို့…လုပ်ပါဦးကိုစစ်သွေး။မမကို ကယ်ပါဦးနော်။စစ်သွေးရင်ထဲ မီးတောင်ပေါက်ကွဲသလိုဖြစ်သွားသည်။ဘာဖြစ်လို့လဲ…ကိုစစ်သွေး။
စခန်းမှူးကမေးလိုက်တော့ စစ်သွေးကဗိုလ်ကြီးလုပ်ပါဦး မကေသီနွယ်ကို ဦးအိုက်ပန်တို့လူစုဆွဲခေါ်သွားတယ်တဲ့။ဒီနေ့ပွဲရုံက အပြန်လမ်းမှာ ဆွဲသွားတာတဲ့။ဟာ….ဒါဆိုချက်ခြင်းလိုက်မှဖြစ်မယ်…စခန်းမှူးက သူ့လူတွေကို ခေါ်လိုက်ပြီး နောက်တွင်…။(၂၂)ရှင် မယုတ်မာနဲ့နော် ကိုအိုက်ပန်ချစ်လို့ပါ ကေသီနွယ်ရယ်ဟင်းဟင်းအိုက်ပန်က တံခါးကိုအခန်းတံခါးကိုပိတ်လိုက်ချေပြီ။ကေသီနွယ်လဲ တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်ဖြင့် နောက်ဆုတ်လာလိုက်တာအခန်းဒေါင့်မှာကပ်နေပြီ။အိုက်ပန်ကား တုန်ယင်နေသော ကေသီနွယ် ကိုကြည့်ရင်းရမ္မက်ဇောတွေကြွတွက်လာပြီး။ရှင် မယုတ်မာနဲ့နော် ကယ်ကြပါဦးအော်လေ မင်းကြိုက်သလိုအော် ဘယ်သူမှမကြားဘူးအိုက်ပန်ကားကေသီနွယ်ကိုကုတင်ပေါ်တွန်းလှဲလိုက်ပြီးအပေါ်မှဖိထပ်လိုက်သည်။
ရုန်းကန်နေသောကေသီနွယ်လက်များကိုသူ့လက်ဖြင့်ဖိပြီးချုပ်ကိုင် လိုကတော့ ကေသီနွယ်မရုန်းနိုင်တော့။ကေသီနွယ်ထမိန်လည်းကျွတ်နေပြီ။ထိုအချိန်မှာအခန်းတံခါးကိုဆောင့်ကန်ဖွင့်သံကြားရပြီးတံခါးပွင့်သွားသည်။အိုက်ပန်ပြာပြာသလဲထရပ်သော်လည်းအချိန်မမီတော့။လူယုတ်မာ ဟူျသာအသံနှင့်အတူ သူ့ပါးချိတ်ကိုလက်သီးကျွေးခံလိုက်ရသဖြင့် ယိုင်နဲ့သွားသည်။စစ်သွေးက အိုက်ပနါကိုယ်ပေါ်ခွစီးပြီးဘယ်ပြန်ညာပြန်ကျွေးတော့သည်။ခွပ်ခွပ် အ အတော်လောက်ပါပြီကိုစစ်သွေး။
လက်လွန်မယ်။ စခန်းမှူးနဲ့သူ့တပည့်များကညးဒေါသတကြီးဖြစနေသောစစ်သွေးကို အိုက်ပန်ကိုယ်ပေါ်မှ မနညးဆွဲခွာရသည်။ကေသီနွယ်ကားစစ်သွေးရင်ဘတ်တွင်မျက်နှာအပ်ကာတရှုံ့ရှုံ့ငိုတော့သည်။ယစစ်သွေးကမမကေသီနွယ်ကိုယ်လုံးလေးကိုဖက်ထားရင်းနှစ်သိမ့်ပေးနေသည်။အိုက်ပန်နှင့်သူ့တပည့်များကိုစခန်းမှူးတို့အဖွဲ့မှအချိန်မီထိန်းသိမ်းနိုင်ခဲ့ပြီဖြစ်ပါတယ်။မငိုပါနဲ့တော့မမရယ်စစ်သွေးကကေသီနွယ်ပခုံးလေးကိုတွဲထားရင်းမငိုပါနဲ့တော့ မမရယ်လို့ပြောပြီးနှစ်သိမ့်လိုက်ပါတယ်။(၂၃)ကိုကိုလေး ခရီးဆောင်အိတ်ကိုချလိုက်သည်။လာလေ နိုနို…။
နိုနိုလည်းကိုကိုလေးခေါ်ရာနောက်သို့လိုက်ပါလာသည်။အိမ်ထဲမှာလဲလူကမတွေ့။မိချောရေ မိချော….။ချောချောက ကိုကိုလေးခေါ်သံကြားသဖြင့် အနောက်ခန်းမှ ကပျာကယာထွက်လာသည်။ကိုကိုလေး ပြန်ရောက်လာပြီကိုး…..ဒါနဲ့သူက…အဟဲ…ကိုကိုလေးပြောပြောနေတဲ့မမနိုနိုဆိုတာမဟုတ်လား။တစ်ခါတည်းခိုးလာတာထင်တယ်။ဟုတ်ပါ့…ဒါနဲ့နင့်မမလေးရော….မမလေး…ကလေ..မမလေးက..ချောချောက ခေါင်းကိုကုတ်လိုက်သည်။ ဘာပြောလို့ပြောရမှန်းမသိ။ဟဲ့ ပြောစရာရှိတာပြောလေ..ဒီကောင်မလေးနဲ့တော့….တူတူ..တူတူ..ကိုကိုလေးလက်ကိုင်ဖုန်းကမည်လာခြင်းဖြစ်သည်။စစ်သွေးရဲ့ဖုန်းပင်…။ဟဲလို..စစ်သွေးသူငယ်ချင်း…ငါ့ကိုစောင့်ရတာကြာလို့စိတ်ပျက်နေပြီလား။အဟဲ..ငါပြန်သွားပြီကွကိုလေးရ…အလည်ခေါ်တာကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွာ။ဟာ..မင်းငါ့ကိုတောင်မစောင့်ဘူူး။
ဟက်ဟက်…မင်းလွတ်လွတ်လပ်လပ်နေလို့ရအောင်..ပါကွာ။မင်းနိုနိုဆိုတဲ့ကောင်မလေးကို လွန်ခဲ့တဲ့(၃)ရက်လောက်ကဘဲတရားရုံးမှလက်ထပ်လိုက်တယ်ဆိုတာငါသတင်းအတိအကျရပြီးသား။တောင်ကြီးက မင်းသက်သေခေါ်သွားတယ် မင်းထွန်းကဖုန်းဆက်ပြောပြီးသား။ဒါနဲ့မင်းကဘာကိစ္စငါ့ကိုကျေးဇူးတင်နေရတာတုန်း။အဟား ကိုလေး မင်းကိုချောချောကပြောမပြဘူးလား..။မမေးရသေးဘူးကွ…ငါလည်းခုမှရောက်တာ။အဲ့ဒါဆိုရင်တော့…သူငယ်ချင်းယောက်ဖရေ….။မင်းမမကေသီနွယ်ကို ငါခိုးသွားပြီ…ဟာ…ကိုကိုလေးဖုန်းပြောရင်းပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားသည်။ငါ့ကိုခွင့်လွတ်ပါသူငယ်ချင်းရာ..မင်းကိုမျက်နှာပူလို့ဘယ်လိုပြောရမှန်းမသိတာနဲ့…ဟာ…ခွေးသူတောင်းစား..ဘာလဲ..မင်းကသဘောမတူလို့လားသူငယ်ချင်းရာ…။ကိုကိုလေးကား ဖုန်းဆက်ရင်းမှ တစ်ဖြည်းဖြည်းပြုံးလာသည်။ပြီးနောက်ရီလိုက်သည်။။။
အဟား…မင်းဒီတစ်ခါတော့ညံ့သွားပြီ မောင်စစ်သွေးလေးရေ…။ငါ့မမကို ဘယ်သူနဲ့မှစိတ်မချလို့…မင်းနဲ့နီးစပ်စေချင်လို့….မြို့ကိုအလည်ခေါ်လိုက်ပြီး သက်သက်ရှောင်နေတာဟသိပလား…..ကဲ.။ကိုကိုလေးက ဖုန်းဆက်တာကိုရုတ်တရက်ရပ်လိုက်ပြီး…ပါဝါကိုပါပိတ်လိုက်တော့သည်။(၂၄)ဟာကွာ…စစ်သွေးကား ဖုန်းကိုကိုင်ရင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုရီချင်လာသည်။သူ့လက်ထဲမှ ဖုန်းကို မမကေသီနွယ်ကဆွဲယူပြီး ကုတင်ဘေးက စားပွဲလေးပေါ်ပစ်တင်ကာစစ်သွေးကိုဆွဲလှည့်လိုက်သည်။ဆက်မနေပါနဲ့တော့..မောင်ရယ်။ဒါဆို….ကဲ..စစ်သွေးကမမကေသီနွယ်ကို ဖက်လိုက်ပြီး။သူမရဲ့ပါးတွေကိုနမ်းနေသည်.။အခုမှဘဲလွတ်လွတ်လပ်လပ်တစ်ဝကြီးချစ်လို့ရတော့မယ်လေ.။အို…သူသိပ်ဆိုးတာဘဲကြည့်စမ်း…။
မမကေသီနွယ်ရဲ့ထမိန်ကို သူဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ကုတင်အောက်ကိုပို့လိုက်တော့ မမကေသီနွယ်က ညုတုတုလေးပြောလိုက်သည်။ပြွတ်….အို…မမကေသီနွယ်ရဲ့ အိစက်နေတဲ့နို့လုံးလုံးမောက်မောက်လေးတွေကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့ဆုပ်ညစ်ပြီး သူ့နုတ်ခမ်းနဲ့ ငုံကာ တစ်ပြွတ်ပြွတ်စို့ပေးလိုက်သည်။အို..မောင်ရယ်…စို့လို့ကိုမဝနိုင်ဘူးနော်…ငယ်ငယ်ကဝအောင်မစို့ခဲ့ရဘူးထင်တယ်။ဒါပေါ့မမရဲ့..စို့ဦးမှာ….သူ့သဘောသူ့သဘော…ခစ်ခစ်…စို့စို့ကေသီနွယ်ကား စစ်သွေးနို့စို့ပေးနေတာကို ရင်ခုံစွာခံယူနေသည်။မောင်က သူမပေါင်ကိုဖြဲတော့ အလိုက်တသိပင်ကားပေးလိုက်သည်။အို..မောင့်ဒုတ်ကြီးက တစ်နေ့တစ်ခြားပိုပိုကြီးလာသလိုဘဲ.။
အို..ခုနကလည်း တစ်ခါလုပ်ပြီးပြီ…မဝသေးဘူးလား…မောင်မမကြောက်လာပြီ။ကြောက်လာပြီလို့သာပြောတယ် ကေသီနွယ်ကား ချစ်သောမောင်ရဲ့ဒုတ်ကြီးကို ကိုင်လိုက်ပြီး သူမရွှေကြုတ်အဝနဲ့ တေ့ထားပြီးချေပြီ။ဟင်း..ဟင်း…ဒီနေ့ညတော့ မမကိုမအိပ်ဘဲကို တစ်ညလုံးလုပ်မှာ။အမလေး…ကေသီနွယ်အမလေးပင်ဆုံးအောင်မတနိုင်လိုက်ပါ။စစ်သွေးရဲ့ဒုတ်ကြီးကသူမရွှေကြုတ်ထဲကိုတစ်ဆုံးစိုက်ထည့်လိုက်ပြီလေ.။
စွပ်စွပ်..ဒုတ်ဒုတ်…အအ…အင်းအင်း…အအ…မောင်…မောင်….စစ်သွေးကား ကေသီနွယ်ရဲ့ ရွှေကြုပ်လေးကို သူ့ဒုတ်ကြီးကိုစိုက်စိုက်ချပြီး ဆောင့်လိုက်တိုင်း ကေသီနွယ်ဖင်လေးတုန်တုန်တက်သွားပြီးတစ်အအအော်နေရသလို…ခါးလေးကလည်းကော့ကော့တက်လာသည်။အအ..သွက်သွက်လုပ်ပါမောင်ရယ်…မမကောင်းနေပြီ..အိုးအိုးအင်းအင်းးး။။စွပ်စွပ်ဒုတ်ဒုတ်ဘတ်ဘတ်….အိုးအိုးကေသီနွယ်ရဲ့ တအိုးအိုး တအင်းအင်းညဉ်းညူသံလေးနှင့်အတူနှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်ကြီးကလည်း တကျီကျီအသံများပင်ထွက်လာလေတော့သည်။မောင့်ကိုကေသီနွယ်အစွဲကြီးစွဲသွားမိပြီလေ။ ပြီးပါပြီ
